Nowości  Kosmonautyka    
 


Kosmonautyka.pl > Wega

Wega

Wega to seria sond kosmicznych badających planetę Wenus i kometę Halleya.

Program Wega obejmował 2 identyczne sondy kosmiczne:

  • Wega 1
  • Wega 2
Obie zostały wyposażone w lądowniki i balony-subsondy badające atmosferę Wenus.


Sonda Wega (grafika: Wikipedia (CC))

Obie sondy dotarły do Wenus 11 i 15 czerwca 1985 roku. Każda z nich zawierała moduł lądowania o masie 1 500 kg i 240 cm średnicy. Zawierał on lądownik i balon.


Odłącznie się balonu od lądownika sondy kosmicznej (grafika: Wikipedia (CC))

Balony został zaprojektowane tak, aby unosić się na wysokości 54 km nad powierzchnią planety - w najbardziej aktywnej warstwie chmur Wenus. Zasilanie balonów pozwalać miało na 6 godzin działania - pomiarów ciśnienia atmosferycznego, temperatury, prędkości wiatru i gęstości. Oba balony działały jednak dłużej, bo ponad 46 godzin każdy.

Balony były typu ciśnieniowego (ang. superpressure) o średnicy 3,54 m i wypełnione były helem. Każdy z balonów ważył w sumie 21 kg z czego przypadało:

  • 12,5 kg na powłokę i przewód podwieszenia gondoli
  • 6,9 kg na gondolę
  • 2,1 kg hel jako gaz nośny
Zostały wykonane we Francji z dość grubego materiału (około 340 g/m2).


Gondola balonu (grafika: NASA)

Gondole balonów były długie na 1,3 m i wisiały pod powłoką na linie o długości 13 m. Górna stożkowa część gondoli stanowiła antena nadawcza o długości 37 cm i szerokości 13 cm. Pod nią znajdował się system kontroli lotu oraz nadajnik radiowy. Najniższa sekcja zawierała baterie do zasilania i przyrządy pomiarowe:

  • wiatromierz wiatrakowy - obroty umieszczonego na 24 cm ramieniu plastikowego wiatraczka zliczane były przez fotodiodę
  • termometry
  • światłomierz pracujący na diodzie PIN mierzący jasność
  • ciśnieniomierz
  • nefelometr - przyrząd optyczny służący do pomiaru natężenia światła rozproszonego przez zawiesiny (aerozole) w atmosferze


Po odrzuceniu lądownika i balonu sondy kosmiczne Wega kontynuowały podróż do komety Halleya (grafika: Wikipedia (CC))

Aby zmieścić się w wąskim paśmie transmisji danych na Ziemię zastosowano kompresję danych i pomiar przyrządów co 75 sekund. Transmisja pozyskanych i zapisanych danych odbywała się co 2 godziny. Nadajnik radiowy umożliwiał wysłanie danych z prędkością 2 048 bitów na sekundę. . Maksymalna moc nadajnika wynosiła 4,5 W.

Balony były śledzone przez 20 radioteleskopów na Ziemi. 6 z nich były rosyjskie, pozostałe 14 było koordynowane przez francuską agencję kosmiczną CNES i zawierały także należące do NASA (Deep Space Network). Przez 4 dni lotu balonów odebrano z nich 1,2 tys. oddzielnych sesji danych.


Anteny kompleksu Goldstone wchodzące w skład sieci Deep Space Network (grafika: NASA)

Znaczne odległości między radioteleskopami na Ziemi (5-10 tys. km) umożliwiły na lokalizację balonów w atmosferze Wenus.

Balony zostały odrzucone po zacienionej stronie Wenus i napompowane na wysokości 50 km. Potem wzniosły się kilka km wyżej. Wraz z wiatrem przemieściły się one (np. Wega 2 z prędkością średnią 66 m/s) z zacienionej strony planety na oświetloną. Tam baterie się wyczerpały i utracono kontakt z balonami.

Baterie litowe miały masę 1 kg i przewidywany czas działania 46-52 godzin.

Wega 1 Wega 2
Przebyty dystans do utraty kontaktu 11 600 km 11 100 km
Średnia prędkość 69 m/s 66 m/s
Wysokość 53-54 km 53-54 km


Rosyjski dokument o sondach Wega

Wsparcie

 

Na bieżąco. Za darmo. Codzienne.
Wesprzyj rozwój portalu Kosmonautyka.pl!

Kosmonautyka.pl na serwisach społecznościowych:



 

 

Strona ta wykorzystuje mechanizm plików cookies. Dalsze korzystanie z niej, bez zmiany ustawień przeglądarki oznacza, że użytkownik akceptuje ich stosowanie (polityka prywatności i cookies).