Kosmonautyka.pl > Echo
Echo
Echo były to bierne satelity komunikacyjne w postaci balonów.Zanim pojawiły się znane nam współcześnie satelity telekomunikacyjne transmitujące telewizję satelitarną, dane (np. Internet), rozmowy telefoniczne itp. na początku lat 60. XX wieku eksperymentowano z satelitami będącymi gigantycznymi balonami na orbicie wokołoziemskiej. Było tzw. bierne satelity komunikacyjne.
Echo 2 podczas testów na Ziemi (grafika: NASA, EL-2001-00369)
Testom takiej komunikacji satelitarnej służyły zbudowane przez NASA dwa amerykańskie nadmuchiwane satelity serii Echo.
W przeciwieństwie do współczesnych aktywnych satelitów telekomunikacyjnych bierne satelity służyły jako gigantyczne ekrany odbijające wysłane z Ziemi sygnały radiowe. Zatem ani nie wzmacniały sygnału ani też nie retransmitowały w sposób aktywny za pomocą anten - tak jak to się dzieje obecnie.
Budowa
Satelity-balony były napełniane gazem po osiągnięciu orbity wokołoziemskiej. Z racji próżni wokół nie trzeba było dużej ilości gazu do napełnienia powłoki gazem.
Kolisty zasobnik składający się z dwóch połówek zawierający Echo 1 (grafika: NASA)
| Satelita-balon | Echo 1 | Echo 2 |
| Obecność na orbicie | 1960-1968 | 1964-1969 |
| Średnica | 30,5 m | 41,1 m |
| Waga | 56,2 kg | 71,2 kg |
Powłoka satelitów-balonów serii Echo to folia z mylaru pokryta cienką warstwą aluminium.
Użytkowanie
Na orbitę wysłano 2 satelity serii Echo - w 1960 roku Echo 1 i 4 lata później Echo 2.
Dwie połówki zasobnika zawierającego Echo 1 rozdzielane były ładunkiem pirotechnicznym umieszczonym na łączeniu (grafika: NASA)
Pierwszy z nich został nadmuchany na orbicie o wysokości około 1500 km nad powierzchnią Ziemi. Na takiej wysokości balon "łączyć" mógł teoretycznie dwie stacje radiowe oddalone 9000 km od siebie.
Do komunikacji w ramach projektu Echo w 1959 roku wykonano także 15 metrową i 18 tonową antenę tubową Holmdel Horn Antenna zlokalizowaną w Holmdel w New Jersey, USA. Była ona używana do odbioru odbijanych sygnałów przez balony Echo.
Antena Holmdel Horn Antenna (grafika: NASA)
Pierwsza transmisja na znaczną odległość miała miejsce między właśnie tą stacją w New Jersey na wschodnim wybrzeżu USA a Kalifornią na zachodnim wybrzeżu (Crawsfords Hill i Goldstone) - zatem prawie 4000 km.
Testy pokazały, że pokryta aluminium powłoka wystarcza do odbijania fal radiowych.
Pierwotnie 30,5 m średnicy kula zmniejszyła się po roku do 18 m. Opór stawiany przez szczątkową atmosferę powodował też obniżanie się orbity - tuż przed spłonięciem w atmosferze wynosiła on 1000 km.
O ile zdolność odbijania fal była wystarczająca do komunikacji to jednak szybki rozwój elektroniki spowodował, że znana dziś aktywna retransmisja sygnałów wyparła telekomunikację bierną.
Testy wykazały, że powłoki balonów traciły swój kulisty kształt dopiero po paru latach mimo, że gaz który je wypełnił i nadał kształt z powodu przebić powłoki mikrometerytami uciekał najprawdopodobniej już kilka godzin po napełnieniu.
Przypomnijmy, że pierwszy aktywny satelita telekomunikacyjny Telstar 1 wyniesiony został latem 1962 roku i umożliwiał m.in. bezpośrednią transmisję pomiędzy USA, Zachodnią Europą i Japonią.
Satelity serii Echo wykorzystywane były także jako satelity geodezyjne. Z powodu swojej wielkości były one widoczne na niebie i umożliwiały triangulację optyczną. Pozwoliły one m.in. na dokładniejszy pomiar odległości między kontynentami.
Ciekawostki
Oba satelity Echo mogłby być obserowane gołym okiem - np. Echo 1 jako obiekt o obserwowanej wielkości gwiazdowej 1. Oba balony straciły z czasem swój kształt co było widoczne rok przed deorbitacją w postaci zmiany obserwowanej jasności wywołanej rotacją obiektów.
Niektórzy twierdzą, że satelity Echo miały służyć także jako astronomiczny punkt odniesienia dla precyzyjnego wyznaczenia położenia geograficznego Moskwy. Położenie te miało być wykorzystane do wycelowania rakiet balistycznych.
Wsparcie
 |
Na bieżąco. Za darmo. Codzienne. |
| Kosmonautyka.pl na serwisach społecznościowych: | |